Έξι μήνες χωρίς το Νίκο Θέμελη.

Ο Νίκος αγαπούσε πολύ τα ρολόγια. Σε στιγμές σημαντικές, στιγμές που ήθελε να θυμάται και να του θυμίζουν, έπαιρνε ένα ρολόϊ.

Ο χρόνος ήταν για εκείνον σύμμαχος. Στην ωρίμαση των σκέψεων και το σχεδιασμό των κινήσεων για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τους πολλούς. Στην αναζήτηση των απαραίτητων συνθέσεων και κοινωνικών συμμαχιών για να πηγαίνουν τα πράγματα μπροστά. Στην ανάλυση της πραγματικότητας και στην εξεύρεση των πολιτικών που οδηγούσαν σε ανατροπή, σε ρήξη και απελευθέρωση από κατεστημένες αντιλήψεις και νοοτροπίες.

Ο χρόνος ήταν για το Νίκο και δυνάστης. Στο διαρκές δημιουργικό του άγχος για δίκαιη και αποτελεσματική διακυβέρνηση. Στην αγωνία του να πετύχει η Ελλάδα τη στιγμή που έπρεπε και με τον τρόπο που μπορούσαμε στόχους, που μας έφερναν πιο αποφασιστικά στο δρόμο του εκσυγχρονισμού και του εξευρωπαϊσμού. Στη σύζευξη της σκληρής δικής του καθημερινής πραγματικότητας και της αναγκαίας-έως και λυτρωτικής-αποστασιοποίησης απ’αυτή για να γεμίζει με λέξεις τα βιβλία του. Και εμάς με ιδέες, σκέψεις, αξίες, συμβουλές, προσδοκίες και όνειρα.

Εκείνο το μελαγχολικό σαββατιάτικο απόγευμα του Αυγούστου ο χρόνος σταμάτησε. Στιγμιαία. Για τη συνειδητοποίηση της απώλειας. Τον αποχαιρετισμό. Ο χρόνος, δυνάστης και σύμμαχος, ηττήθηκε από το Νίκο. Με τον ίδιο τρόπο που έζησε, κέρδισε την αιωνιότητα. Γεμάτα. Σεμνά. Διακριτικά. Με ευγένεια που αφόπλιζε. Και με πάθος για ζωή και πρόοδο που συνεπήρε. Αν η ζωή έχει κάποια κοινά με ένα ρολόι, αισθάνομαι ότι η ζωή του είχε τη σταθερότητα, τη διακριτικότητα του συνεχούς κτύπου και την ένταση και αποφασιστικότητα τη στιγμή της νομοτελειακής σύγκρουσης και της απαραίτητης αναγέννησης, όταν η ώρα ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ. Τη στιγμή που έπρεπε.

Σε εκείνους που τον ήξεραν και συνεργάστηκαν. Σε εκείνους που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν. Σε εκείνους που τον διάβασαν και τον ανακάλυψαν. Σε όλους εμάς, ο Νίκος, άφησε το δικό του διαχρονικό ρυθμό στον κτύπο των ρολογιών μας.