Πλεύση με νέο πλήρωμα.
* Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικο Μεταρρύθμιση, τεύχος Μαϊου
Η ζωή μας φαίνεται να αλλάζει. Η οικονομική κρίση θέτει πλέον ερωτήματα επιβίωσης για το σύνολο της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας . Κανείς δεν θα μείνει ανεπηρέαστος από την ένταση της κρίσης. Θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητες και τις ανάγκες μας. Ήδη, ζούμε με αγωνία το παρόν και κοιτάζουμε με απορία και απαισιοδοξία το μέλλον. Είναι μια ανθρώπινη, όμοια για τους περισσότερους αντίδραση, απόρροια των καταιγιστικών εξελίξεων που λίγοι ανέμεναν και λιγότεροι είχαν προειδοποιήσει για αυτές. Προτιμήσαμε, όμως, να μην ακούσουμε τις νηφάλιες φωνές και μένει τώρα να ελπίζουμε ότι οι ατομικές ευθύνες και τα συλλογικά λάθη του παρελθόντος δεν θα επαναληφθούν στο μέλλον.
Όλα φαίνεται να αλλάζουν. Το αύριο προδιαγράφεται απαιτητικό. Θα χρειαστεί συνέπεια, επιμονή και ακεραιότητα. Με αυτές τις αρετές πρέπει να οπλιστεί γρήγορα και η κυβέρνηση. Στις νέες συνθήκες πρώτη αυτή πρέπει να ανταποκριθεί και να προσαρμοσθεί. Η κινητικότητα και η εντατική δουλειά στην αντιμετώπιση της κρίσης είναι στοιχεία που πρέπει να διατηρήσει και για τη συνέχεια.. Η αξιολόγηση αυτής της προσπάθειας και των αποτελεσμάτων που παρήγε ανήκει στον ιστορικό του μέλλοντος, ο οποίος απερίσπαστος από την ένταση των γεγονότων και των εξελίξεων θα καταγράψει τα όσα έγιναν. Ο Πρωθυπουργός, όμως, οφείλει να προχωρήσει στη δική του αξιολόγηση και αφού προσδιορίσει και αναλύσει τη νέα πραγματική κατάσταση, να λάβει αποφάσεις για το πώς θα προχωρήσει, σε ποια κατεύθυνση και με ποιους. Η επιλογή των προσώπων που θα κληθούν να βοηθήσουν την χώρα να ανακτήσει τη χαμένη της εθνική αυτοπεποίθηση είναι κρίσιμη. Οι καιροί είναι αυτοί που επιβάλλουν και τα πρόσωπα.
Οι συνθήκες απαιτούν πείρα. Πρόσωπα του πολιτικού βίου της χώρας, τα οποία έχουν διαχειριστεί επιτυχώς τα δημόσια πράγματα και έχουν αποδεδειγμένη γνώση των οικονομικών και αναπτυξιακών αναγκών της χώρας, δεν μπορεί να μένουν στο περιθώριο. Έστω και αν κάποια, πολιτική ή επικοινωνιακή αναγκαιότητα έχει επιβάλει την περιθωριοποίησή τους, δεν βρίσκω μεγαλύτερη πολιτική αναγκαιότητα από τη διάσωση της χώρας. Δεν είναι σκοπός αυτού του άρθρου να επιμερίσει ευθύνες του παρελθόντος. Θεωρώ , όμως, ότι η πολιτική ηγεσία και έτι περισσότερο η κοινωνία έχει την ωριμότητα, τη νηφαλιότητα και τη μνήμη να ξεχωρίσει ποιοι πέτυχαν και ποιοι απέτυχαν. Ποιοι φρόντισαν για το κοινό μας μέλλον και ποιοι αδιαφόρησαν. Ποιοι είχαν το δημιουργικό άγχος να αλλάξει η πατρίδα μας και ποιοι την αγωνία για την προσωπική τους ευημερία. Και αν η μνήμη είναι ασθενής πάντα θα υπάρχουν πρόσωπα , γραπτά και αδιάσειστα στοιχεία να μας τα υπενθυμίζουν.
Οι συνθήκες απαιτούν προσωπικές υπερβάσεις. Η χωρίς δισταγμό αποδοχή και αναγνώριση λαθών στην επιλογή προσώπων και η άμεση αντικατάστασή τους προσθέτει κύρος, αξιοπιστία και μέρισμα αποδοχής στην κοινωνία. Η κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος έχει δοκιμασμένα στη δημόσια διοίκηση πρόσωπα, ικανά να εργαστούν αποτελεσματικά με εντατικούς ρυθμούς. Ο πρωθυπουργός τα γνωρίζει. Ας τα αξιοποιήσει. Διαχωριστικές λογικές του παρελθόντος δεν επιτρέπει η συγκυρία.
Οι συνθήκες απαιτούν συνέπεια , επιμονή και ακεραιότητα. Οι δεσμεύσεις, τις οποίες θα αναλάβουμε απέναντι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι επιτακτική ανάγκη να τηρηθούν απαρεγκλίτως. Παλινωδίες και αναβλητικότητα στη λήψη αποφάσεων θα οδηγήσουν σε πλήρη αποτυχία την προσπάθεια. Το πολιτικό κόστος των οικονομικών μέτρων σίγουρα θα είναι μεγάλο. Το κόστος που θα καταβάλει η ελληνική κοινωνία είναι δυσβάστακτο και λυπηρό. Δεν θα συγκρίνεται, όμως, με το κόστος που θα κληθεί να καταβάλλει, αν αποτύχει η προσπάθεια. Εάν με την πρώτη αχτίδα φωτός , φέρουμε και πάλι από την «πίσω πόρτα» τις πελατειακές σχέσεις, υστερήσεις, παθογένειες και κατεστημένες νοοτροπίες που τελμάτωσαν τη χώρα, τότε η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να ανακάμψει. . Η ελπίδα και η αισιοδοξία θα επιστρέψουν όχι αν τις χρησιμοποιούμε ως έννοιες σε ρητορικά σχήματα, όπως δυστυχώς έγινε προεκλογικά, αλλά εάν δουλέψουμε συλλογικά σε αυτά που οφείλουμε να κάνουμε αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Σήμερα, έχουμε περισσότερο ανάγκη να ακούσουμε και να πιστέψουμε σε μια ρεαλιστική πολιτική πρόταση που θα διασφαλίσει το παρόν και το μέλλον της χώρας. Και για να την πιστέψουμε χρειάζεται να την πιστέψουν και εκείνοι που θα την σχεδιάσουν και θα την υλοποιήσουν.
Οι συνθήκες απαιτούν προσωπικότητες. Ακούγονται καθημερινά πρόσωπα εγνωσμένου κύρους και ευρείας αποδοχής, τα οποία θα μπορούσαν, εφόσον προσκαλούνταν προς τούτο, να συνδράμουν την προσπάθεια της κυβέρνησης. Είμαι σίγουρος, ότι αρκετοί εξ αυτών το σκέφτονται ή και θα το επιθυμούσαν. Η μόνη ίσως, αναστολή τους είναι η βιωσιμότητα της παρουσίας τους. Χρειάζεται να ξέρουν ότι εφόσον προσκληθούν θα μπορούν απερίσπαστοι από σκοπιμότητες και υστεροβουλίες και με την πολιτική κάλυψη του πρωθυπουργού και της ηγεσίας να κάνουν τη δουλειά τους και να φανούν χρήσιμοι στη χώρα. Χρειάζεται να πιστέψουν ότι δεν θα αποτελέσουν τα εξιλαστήρια θύματα μιας πολιτικής που μπορεί και να αποτύχει γιατί οι συνθήκες δεν είναι ομαλές. Χρειάζεται να δουν από την πλευρά του πρωθυπουργού πολιτικές επιλογές με τις οποίες θα πειστούν, ότι θα εξασφαλιστούν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να δουλέψουν με επιτυχία.
Είναι καιρός να σχηματιστεί μια «συμμαχία προθύμων». Είναι ευθύνη του πρωθυπουργού να αναλάβει την πρωτοβουλία.
Ο Θανάσης Κοντογεώργης είναι δικηγόρος, υπ. Διδάκτωρ
http://thanasiskontogeorgis.blogspot.com/
